اظهارات اخیر آقای عباس عراقچی وزیر امورخارجه، مبنی بر «ازسرگیری درخواستها برای مذاکره» در حالی مطرح شده است که هنوز خاکستر جنگ دوازدهروزه علیه ایران سرد نشده و دشمنان ملت، از رژیم صهیونیستی گرفته تا ایالات متحده حتی یک روز دست از خصومت برنداشتهاند. این سخنان، با معیارهای شفاف و صریح رهبر معظم انقلاب مبنی بر نفی مذاکره با آمریکا و ضرورت هوشیاری در برابر فریب و طمع پایانناپذیر غرب همخوان نیست و نگرانیهای جدی ایجاد کرده است.
رهبر انقلاب بارها فرمودهاند:
«مذاکره با آمریکا ضرر دارد و فایده ندارد.»
«آمریکا مذاکره را ابزار تحمیل میداند، نه تفاهم.»
«مسئله آنها با رفتار ما نیست؛ با اصل جمهوری اسلامی است.»
اینها نصایح اخلاقی نیست؛ نتیجهی چند دهه تجربه عملی با قدرتهای سلطهجو است. با وجود این، در شرایطی که رژیم صهیونیستی حتی در سایه آتشبس، غزه را بمباران میکند و آمریکا در همین روزها تهدید حمله به ونزوئلا را جدی بررسی میکند، طرح مجدد مذاکره نه منطقی است و نه متناسب با موقعیت.
نمونههای عینی طمع و تجاوز آمریکا
آمریکا هنوز سیاست تغییر رژیم را در آمریکای لاتین دنبال میکند و گزارشها از برنامهریزی برای حمله احتمالی به ونزوئلا حکایت دارند. این همان الگوی همیشگی واشنگتن است: فشار، تهدید، براندازی و غارت منابع.
غزه پس از اعلام آتشبس، همچنان زیر آتش و بمباران است؛ همین غربیهایی که شعار حقوق بشر سر میدهند، حتی در روز آتشبس هم جنایت را متوقف نمیکنند.
سوریه، عراق، افغانستان، تجربه ثابت کرده هرجا آمریکا پای مذاکره را باز کرده، پس از آن یا اشغال بوده یا حمله یا ویرانی. مذاکره برای واشنگتن ابزار فریب است، نه مسیر حلوفصل.
آیا اینها برای فهمیدن ماهیت دشمن کافی نیست؟
جمهوری اسلامی دههها هزینه برای ساخت جبهه مقاومت داده است، نه برای ارسال پیام ضعف
ایران طی چهار دهه، ستونهای جبهه مقاومت را برای چنین روزهایی بنا کرده است. امروز که مقاومت حساسترین روزهای خود را سپری میکند — از غزه تا لبنان — وظیفهٔ جمهوری اسلامی تقویت و حمایت علنی است، نه طرح مذاکره با دشمنانی که همین حالا دارند مقاومت را زیر فشار میبرند.
این پرسش جدی پیش میآید:
آیا سخن گفتن از مذاکره در این لحظه، پیام ضعف و عقبنشینی به دشمن ارسال نمیکند؟
مسئله اصلی، بدعهدی دشمن است، نه نبودِ میز مذاکره
خود آقای عراقچی اعتراف میکند که «طرف مقابل میز مذاکره را ترک کرده» و «به آن خیانت کرده»؛ پس چرا مجددا بازگشت به همان مسیر شکستخورده مطرح میشود؟
آمریکا که با همراهی رژیم صهیونیستی، به خاک ایران تجاوز مستقیم نمود؛
آمریکایی که به ونزوئلا دندان تیز کرده است،
آمریکایی که نسل کشی در غزه را با پول و سلاح و وتو حمایت میکند،
آمریکایی که هر توافقی را پاره کرده،
چطور میتواند شریک مذاکره باشد؟
امروز روز مذاکره نیست؛ روز تثبیت پیروزی و استقامت است
امروز روز تقویت بازدارندگی است؛ روز حمایت از مقاومت است؛روز ایستادگی در برابر فشارهای سیاسی، رسانهای و نظامی غرب است، نه روز طرح موضوع مذاکره با دشمنی که هنوز دستش از خون مردم منطقه خشک نشده است.
چنین دشمنی قابل اعتماد نیست، قابل اصلاح نیست و قابل مذاکره هم نیست.
رهبر انقلاب مسیر را روشن کردهاند:
«مذاکره با آمریکا بنبست محض است سودی ندارد و ضررهای جبرانناپذیر هم دارد.»
هرگونه اصرار بر این مسیرِ غلط، تنها دشمن را حریصتر و کشور را در مسیر توهماتی سادهلوحانه قرار خواهد داد.