طی روزهای گذشته دولت در قبال تحریمهای جدید علیه ونزوئلا واکنش فعالی نشان نداده است. این در حالی است که آمریکا به افزایش فشار بر کاراکاس ادامه میدهد.
در حالی که ایالات متحده بیپرده در حال تنگکردن حلقه فشار علیه ونزوئلا و حتی طرح ادعای «تروریستی» خواندن رئیسجمهور و دولت کاراکاس است، رفتار دستگاه سیاست خارجی دولت پزشکیان به شکلی نگرانکننده منفعلانه و بیرمق جلوه میکند.
فراتر از این مساله دستگاه دیپلماسی در اقدامی عجیب از دو ماه قبل با خارج کردن خانواده دیپلماتهای ایرانی از کاراکاس تصویری منفی از کشورمان در سطح افکار عمومی آمریکای لاتین و کشورهای دیگر ساخت.
این اقدامات نه تنها با سنت سیاست خارجی ایران ناسازگار است، بلکه پیام خطایی به دوستان و دشمنان مخابره میکند.
ایران همواره به حمایت از متحدان در شرایط سخت جهانی افتخار کرده؛ اما تصمیم عجیب وزارت خارجه برای بازگرداندن خانوادههای دیپلماتها از کاراکاس، عملاً پالس دلسردکنندهای به همه طرفهای منازعه داد. در شرایطی که چین، روسیه و ترکیه با ارسال محمولههای تجاری، تداوم سفر گردشگران، حضور کامل دیپلماتها و حتی برگزاری سه نمایشگاه اقتصادی در یک ماه اخیر کنار ونزوئلا ایستادهاند، دولت پزشکیان رفتار حداقلی، احتیاطزده و حتی تسلیمی در پیش گرفته است.
این عقبنشینی آرام، درست در زمانی رخ میدهد که واشنگتن نیازمند یک آزمایش ساده از میزان انسجام جبهه ضدتحریمی است. تصمیم وزارت خارجه برای کاهش حضور در ونزوئلا –به جای حضور میدانی وزیر خارجه یا موضعگیری سیاسی قاطع رئیسجمهور– نه تنها کمکی به امنیت ایران نمیکند، بلکه به دشمنان این پیام را میدهد که تهران در فشارهای ژئوپلیتیکی جدید، مایل به عقبنشینی است.
دولتمردان باید بدانند حداقلِ کار ممکن این است که از اقدامات دلسردکننده و مبهم پرهیز کنند؛ سفر فوری و علنی مقامات عالیرتبه، از جمله وزیر خارجه، به کاراکاس را در دستور قرار دهند و رئیسجمهور و وزیر خارجه در بالاترین سطح، از ونزوئلا حمایت سیاسی کنند.